Tijd voor jezelf

 

Ik was een avondje gezellig met een vriendin en we deden tarot.

De kaarten voor mij kwamen allemaal uit op het tijd voor jezelf,grenzen aangeven en bij jezelf blijven.

allemaal thema’s die ik de laatste tijd ook echt voel en er graag naar wil handelen.

Echter is de werkelijkheid vaak anders als je een zorgen kind hebt en die vaak veel van je vraagt.

Hoe vind je de balans tussen er altijd zijn en toch ook je eigen grenzen aangeven.

Voor mij een beladen onderwerp..lang was deze balans er niet en bestond mijn dagelijkse leven uit alleen maar geven en overleven.

zorgen voor en om je kind,iets wat ouders met bijzondere kinderen misschien best herkennen.

Als moeder die is moeten stoppen met werken omdat het combineren van een thuiszitter en werken teveel van me vroeg,heb ik nu dus de hele dag tijd voor hem en onze andere zoon.

Maar ook tijd om veel na te denken en te over analyseren..

En dat is juist eigenlijk wat ik graag anders zou willen..het verdwijnen en overdenken van alles..wat iemand zegt,hoe iemand het zegt en vooral hoe deed iemand,wat laat zijn lichaamstaal zien.

ondertussen hebben we veel mensen om ons heen verzameld die allemaal wel weten wat er speelt bij ons en ons ook begrijpen.

Tot op zekere hoogte,want het echt begrijpen is toch iets anders.

Dus voor mij is grenzen aangeven misschien niets iets wat ik moet zoeken in mijn relatie met mijn kinderen,maar vooral in mijn sociale netwerk en familie e.d.

Dat heb ik wel geleerd om daar meer grenzen in aan te geven en altijd in te checken bij hoe we ons voelen en of er genoeg ruimte is om sociaal iets aan te gaan.

Dus als ik het nu typ dan heb ik al veel geleerd.

Maar je vergeet het vaak en je leest er zoveel over dat ik als perfectionist er in kan blijven hangen en denken dat er overal een grens moet worden aangegeven en eigenlijk vooral in mijn gezin.

En dan word ik er moedeloos van omdat mijn kinderen over een grens heen gaan en niet naar mij luisteren als ik dat ze zeg.

Maar waarom gaan ze over een grens en wat heb ik daar in te leren?

Eigelijk dacht ik grenzen aangeven,maar kan het ook zo zijn dat er een andere les in zit?

En dat het blijft gebeuren totdat ik het inzie wat ze me willen laten zien?

 

 

17-10-2024

Inzicht

De jongste is deze week begonnen op democratisch onderwijs,na een aantal positieve snuffeldagen wilde hij graag daar naar deze leeromgeving.

 Logistiek een uitdaging,maar wij als ouders willen het graag dat de leeromgeving goed aansluit bij onze kinderen.

Maandag de eerste dag en hij had er zin in.

Na een korte rondgang en kopje thee nam ik afscheid en ging op weg naar huis.

Een goed uur  later ging de telefoon dat jongste buikpijn had en wilde graag naar huis.

Nou als moeder van een thuiszitter komt er dan vanalles naar boven en hoewel ik daar niet aan toe wilde geven,lukte me dat niet.

In mijn hoofd was ik al op zoek naar wat anders en was gelijk de zeurende buikpijn terug.

S’avonds in bed kwamen er tranen en vertelde hij me dat ie niet meer wilde gaan en liever naar een andere school wilde.

Zo gelijk de eerste dag,dat doet wat met je als moeder.

En toen op de 3e dag wees een begeleider me op dat hij het allemaal spannend vind en van daar uit graag controle heeft.

Iets wat me natuurlijk eigenlijk heel bekend voorkomt van de oudste.Die wil ook altijd naar huis als het even tegenzit.

Maar die controle is dus eigenlijk helemaal niet erg en het mag er zijn.Voor mij als moeder schiet ik gelijk in een oplossende modus..Maar nu zie ik in dat ik dat niet hoef op te lossen.

Door het probleem op te willen lossen ,ik als moeder,blijft ie hangen aan mij.En dat is nu net wat ik hier in te leren heb.

Hij mag op dat moment zijn controle houden,maakt dan de keuze om naar huis te willen.

Prima,maar dat betekent geen leuke dag met hutten bouwen en kleien.(wat ie op de terugweg aankaart)

Oorzaak en gevolg en nu begrijp ik het.

Dat is dus wat er nog steeds met de oudste gebeurd,die belt dan en dan mag mama het oplossen.

Lekker makkelijk allemaal,maar helaas gecreëerd door school.Als zij het niet meer wisten werd ik gebeld en mocht  het komen oplossen.

Het fijne van dit inzicht is dat ik wel weer mijn vertrouwen terug heb in deze  democratische leeromgeving en we het blijven proberen.

Het is gelijk ook een betere dag!

 

 

22 maart begin van de Lente

 

begin van de lente en wat het met ons doet.

Mensen komen weer massaal buiten en de speeltuin zijn weer overvol.

echter vraag ik mee steeds meer een ding af..Wat zijn we nu aan het doen, blijven we leven in deze angstcultuur?

Die niet het “anders durft te doen, wel stiekem wilt, maar blijft hangen in het oude systeem.

Als moeder van 2 jongens die anders denken en durven te zijn loop ik dagelijks tegen deze angst aan.

Tegen regels en patronen die van mij echt doorbroken mogen worden, maar tegen gevochten word.

En ik voel dat ik aan de andere kant aan het strijden ben.

Het is natuurlijk wel zo dat je iemands proces niet kunt versnellen of dat hij na jou gesprek ineens het “licht” ziet.

Maar hoe moet het dan?

Ik persoonlijk word er heel moe van om mensen steeds een spiegel te moeten voorhouden.

Vanmorgen las ik een artikel over dat gedrag nooit gaat over de ander, maar gaat altijd over jezelf en hoe je hiermee omgaat.

en dan kom ik op een persoonlijk stukje dat nu speelt bij mijn oudste zoon.

Hij heeft moeite met een activiteit in een grotere groep in de gymzaal.

De dagbesteding heeft besloten om hem voorlopig niet mee te nemen, want hij mag wat gaan leren hierin.

Maar hoe moet hij dit leren als dat waar hij tegenaan loopt alleen maar naar boven komt in de setting van grote groep/gymzaal.

Kunnen we hem dan leren om in een andere setting( kleinere groep,buiten,vertrouwdere omgeving) het gewenste resultaat te behalen.

En als ik dan lees dat gedrag van een kind niet over hem gaat maar over wat het met je doet als volwassene en hoe jou rol hierin is..ja dat zet me aan het denken.

Dat is precies wat ik ervaar..durf eens in die spiegel te kijken en wat het met je doet.

Als je er tegen “vecht” word het dan beter en lost het lastige gedrag dan op.Of versterk je het dan door je eigen angst of gedragspatronen die jou zij aangeleerd en hoe je denkt dat het behoort te gaan.

En hoe kan hij dingen gaan leren als jij hier geen voorbeeld in geeft?

Het roept honderdduizend vragen bij me op.

Vanuit het vroegere systeem hebben we geleerd om het probleem bij het kind neer te leggen en dat hij hierin iets te leren heeft.

Ga er maar mee naar therapie, want dat is het makkelijkste om hem een “kunstje” te leren en dat jij hier als volwassene dan profijt van hebt.

en ja hoor ook als moeder voel ik mijn rol hierin en weet dat ook ik in de spiegel mag kijken en dat doe ik ook graag voor mijn zoon.

Dat het niet altijd makkelijk is hoef ik niet te vertellen hier..

Waarom denken we vanuit controle en angst.je kunt een kind( althans mijn kinderen) niet bedekken met controle..ze laten me juist zien dat als je durft los te laten van angst en vertrouwt op hun kunnen en zijn hier iets heel moois uit komt.

Is dit wat jij hoopt of in je hoofd hebt.. nee dat pakt misschien anders uit, maar is dat zo slecht?

Durven vertrouwen op onze jonge kinderen vraagt moed en durf en ik ben er volledig voor.

Gaan we voor schapen en brengen we Patriots groot..